ترسو مرد ،آری ترسو مرد. تیم ملی امید همان طور که انتظارش می رفت ، این قدر از کره ترسید که به سادگی از این تیم دو گل بخورد و برگردد تهران.
این اما آیا حقیقت فوتبال زیر 21 ساله های ماست؟ نه ! این بچه ها همان تیمی بودند که در کمتر از دو ماه توانستند خیلی بهتر از تیم 4 سال قبل شان بازی کنند. خیلی بهتر از تیمی که دو سال قبل در رقابت های انتخابی المپیک به ژاپن باخت و حذف شد. آن تیم را یادتان هست؟ مدیر فنی اش محمد مایلی کهن بود و محمد خاکپور روی نیمکتش . تقریبا با همه تیم های برتر دنیا بازی کرد. ولی باز هم چون دیر شروع کرده بود ، باز کم آورد. از همان تیم ، دو سال بعد مجید حسینی ، روزبه چشمی ، سعید عزت اللهی ، امیر عابدزاده و علی قلی زاده در تیم ملی در جام جهانی بازی کردند و از بهترین ها هم بودند ، هر کدام شان که به ترکیب رفتند.
حالا این تیم جدید را مقایسه کنید با تیم دو سال قبل. تقریبا هیچ چیز نسبته به آن تیم نداشته. دو بازی دوستانه در عراق و یک اردوی کوتاه در چین و بعد مسابقات. برای اولین بار تیمی زیر 21 سال واقعی به بازی های آسیایی فرستاده ایم و در گروهی دشوار بازی کردند. سرگروه هم شده اند. اسم بازیکن ها را ، کدام شان را شنیده بودید؟ غیر از قائدی برای کمی شیطنت های غیر فوتبالی اش و معدود دفعاتی که اسم یونس دلفی را شنیده بودید، کدام شان ستاره های لیگ بودند؟ این بچه ها در همین زمان کوتاه اما شکل گرفتند و رفتند بجنگند. مهدی امینی ف عارف آغاسی که دیگر اسمش می آید یاد چاقو خوردن از مهدی کیانی نمی افتیم ، علیرضا آرتا که از لیگ یک آمد و فیکس تیم ملی شد. خدابنده لو ، طاهرخانی ، قائدی ، دلفی ، آزادی و روستایی ... این بها بخشی از تیمی هستند که باخت به کره.
تیمی که می توانست اگر همه چیز عادی بود ، این قدر ساده نمی باخت تا برگردد. نه ! آنها باختند چون ما یادشان دادیم:«#باید_ببازید» ما آنها را ترساندیم. ما وقتی ترسیدیم از بازی با کره و گفتیم به میانمار ببازید تا به کره نبازید چیزی به نام روحیه برای این بچه ها باقی نگذاشتیم. ما آنها را نابود و فقط برای باخت به زمین فرستایدم و آنها هم دقیقا همان کاری را کردند که یاد گرفته بودند.
بازی شان با کره را باز ببینید. بچه ها عالی جنگیدند . تلاش کردند. دربیل زدند و گاهی هم خوردند. دو بار هم گل خوردند ولی گلی نزدند چون ما کاری کرده بودیم که بدانند از مسیر کره نمی شود رفت و مدال گرفت. چون وقتی جمع شان کردیم و گفتیم مسیر پایین جدول خیلی بهتر است از مسیری که کره با بازیکن 26 ساله تیم تاتنهامش آنجا قرار دارد .
با همین منطق و بعد از تراژدی باخت صوری و باز اول شدن و خوردن به کره خب ما لشکر شکست خورده مان را ترسو به بازی با کره فرستاده بودیم. بگذریم که تراژدی شب بیداری و استوری گذاری یکی از آن بچه ها باز چه لطمه ای به تیم زد.
با همه این ها تیم رفت و باخت. ولی این باخت ، باخت بچه های توی زمین نبود. اگر درون میدان حتی از دادن سه پاس به همدیگر عاجز بودند ، نه به خاطر ناتوانی شان که به خاطر ترسی بود که ما یادشان دادیم. ما یعنی نگاه حاکم بر ورزش. یعنی آقای وزارت ، آقای رئیس کمیته ، یعنی مهدی تاج. یعنی حمید استیلی و حتی کرانچار که برای مدال ، حاضر شدند قمار باخت تحقیر آمیز به میانمار را به جان بخرند.
آری ما باختیم نه این بچه ها. حالا اما شما خوب واردید ، الان کاسه کوزه ها را سر شان می شکنید. ول شان می کنید به امان خدا و باز سه ماه مانده به مسابقات المپیک یادتان می افتد المپیک در پیش است و تهش می شود همه آن 44 سال قبلی. باز داغ بر دلمان می ماند.
این بچه ها ترسو نبودند.ما ترسوی شان کردیم . حالا این جنایت مان را با جنایت مضاعف فراموشی تکمیلش نکنیم و این بار در ژست اندوه خور و مرثیه خوان نمانیم و کمک کنیم نسلی که می تواند ستاره اش در آیندهوون بازی کند ، همین جا نسوزد و دود شود.
فراموش نکنید همین بچه های 21 ساله همین حالا از تیم 23 ساله 4 سال قبل بهتر نتیجه گرفته. بدون داشتن بازیکن بالای 23 سال! این تیم را تجسم کنید که چند ماه بعد هم نورافکن را داشته باشد ، هم رضا شکاری و هم بچه های جوان دیگری مثل الهیار صیادمنش و ستاره های دیگری که از دل همین لیگ کشف می شوند.
فقط به این تیم و این نسل جدید باور داشته باشید و نترسانیدشان. به آنها شجاعت را یاد دهید و برای شان وقت بگذارید و هزینه کنید. تردید نکنید آنها بازنده و ترسو نیستند اگر ما یادشان ندهیم.
منبع :
خبرآنلاین
برچسب ها :
بازی های آسیایی جاکارتا
تیم ملی فوتبال امید ایران