هفته سوم رقابتهای لیگ برتر تحت الشعاع دو بحران اساسی در خوزستان و تهران قرار گرفت. اولین بحران به عکس های منتشر شده و تصاویری و فیلم هایی است که کاربران شبکه های اجتماعی از تماشاگران و نیروهای امنیتی مجروح در بازی پرسپولیس و استقلال خوزستان منتشر کرده اند و بحران دوم هم به مطرح کردن مسائل قومیتی در بازی استقلال و تراکتورسازی. از تمامی کسانی که در خانواده فوتبال دستی بر آتش دارند باید تنها یک سوال پرسید؛ چرا جو ورزشگاه ها در خوزستان همیشه ملتهب و خصمانه است؟ براساس چه دلیل و منطقی یک فرد عادی به عنوان هوادار استقلال یا پرسپولیس و یا هوادار یکی از تیم های خوزستانی صبح که از خواب بیدار می شود، سطح هیجان و هورمون هایش در خونش در پایین ترین سطح قرار دارد اما رفته رفته آنقدر افزایش می یابد که کوری و معلولیت کمترین عارضه به جا مانده از یک «هیجان سیاه» است؟ متاسفانه در طی یکی دو دهه ای که از حرفه ای شدن فوتبال در ایران می گذرد تمام دغدغه متولیان فوتبال برگزاری منظم بازیها به زعم دست اندرکاران امر، بلیت فروشی آنلاین یا حضوری، پشت در ماندن تماشاگران، پشت در ورزشگاه در سرما و گرما خوابیدن، توهین به تیم داوری، فحش و ناسزا به ناموس بازیکنان، جنگ روانی مربیان با یکدیگر، درگیری با رسانه ها و مسائلی از این دست بوده است. ناهنجاری هایی که کسی کاری برای آنها نمی کند. چون اگر ناهنجاری ها نباشند سوژه ای نیست که سرگرم باشیم. پس چه بهتر که حاشیه ها بیشتر باشند. خوزستان، استانی با گرمای بیش از 40 درجه، بدون آب، بدون هوای سالم، با بحرانی به جا مانده از جنگ و البته ثروتی ناشی از نفت با هزاران پیچ و خم های سخت دست و پنجه نرم می کند. تازه اگر از بیکاری، اعتیاد، مشکلات خانوادگی، آمار طلاق، بی وفایی و ... بتوان به راحتی گذشت. مردم این استان پس از پشت از سر گذاشتن جنگ از چه خدمات روان درمانی استفاده کرده اند؟ دردهایشان را برای کدام مشاور بازگو کرده اند؟ هیجان و خشم آنها با چه مکانیزمی بایستی مهار می شد؟ به کدام مطالبه ای که برای آن طغیان می کنند پاسخ داده می شود؟ فوتبال تنها ابزاری است که آنها تمامی دردهای خود را با آن خالی می کنند. هفته سوم لیگ برتر هنوز آنقدر هیجان و جذابیت ندارد، ولی خشم و عصیان این مردم از چه مساله یا مسائلی ناشی می شود که به سکوهای ورزشگاه ها می رسد؟ آیا هیچ جامعه شناسی به این موضوع توجه کرده که فوتبال با ریخت و پاش های غیرعادلانه اش در کنار تمامی مشکلاتی که مردم خوزستان با آن می جنگند همچون کارد لای استخوان است؟ بدون تردید پاسخ این سوال منفی است.

نویسنده: افسون حضرتی