پرسپولیس در آخرین گام، درست در لحظه ای که دستش تا لمس جام قهرمانی فاصله چندانی نداشت مثل یک دونده بی نفس و خسته، برید و سُر خورد و افتاد ولی نباخت. پایان سرخ ها در برابر چشمان هوادارانشان که این بار زنان را هم با خود همراهی می کردند اشک و آه و حسرت نبود. هواداران پرسپولیس طی این مدت در هر بازی بیش از آنکه خوشحالی را تجربه کنند، دلهره از دست رفتن بازیکنان را باید جایی در دلشان پنهان می کردند. لیگ قهرمانان آسیا برای پرسپولیس مثل یک جنگ بود که گردان می رود، نفر بر می گردد. اما موازی با پرسپولیس که از یک موفقیت بزرگ دستش کوتاه ماند، فدراسیون فوتبال و صدا و سیما یک شکست دیگر به کارنامه کاری خود اضافه کردند. انتخاب گزینشی و قطره چکانی زنان در ورزشگاه همچنان ترفندی برای فدراسیون فوتبال است تا به فشارهای جهانی نشان دهد که: «بله نمی بینید زنان در ورزشگاه هستند؟ جناب اینفانتینو آن نقطه کوچکی را که مثل یک پونز روی نقشه بزرگ نصب شده می بینید؟ زنان فوتبال دوست ما هستند که از دستشان عاجزیم. ولی ما رِند تریم. در طول 90 دقیقه یک لحظه هم از قاب تلویزیون نشان شان نمی دهیم تا همچنان بایکوت باقی بمانند. می دانید جناب رییس! آنها سالهاست که می خواهند از این درها عبور کنند ولی این ما هستیم که تصمیم می گیریم آیا آنها هم در شادی های ورزشی ملی و باشگاهی سهیم باشند یا نه. جناب اینفانتینو دیشب اینقدر کم بودند که نمی توانستید به راحتی ببینیدشان ولی نه فقط شما و تمام آسیا که جهان متاسفانه آنها را دید. ما از دست زنان فوتبال دوست بیچاره شده ایم.» با اینکه انتقادات بسیاری به حضور انتخابی زنان در ورزشگاه وارد است و نمی توان متر و معیاری برای این تصمیم لحاظ کرد اما به نظر می رسد قدم هایی همچون گام های یک کودک نوپا برای رسیدن به این مطالبه عمومی که دیگر زن و مرد با هم آن را می خواهند برداشته شده است. زیرساخت هایی که همه نگران آن بودند با فشار دو نهاد بین المللی فوتبال مرتفع شد، نگرانی از اتفاقات احتمالی به صفر رسید و در نهایت جمعیت کوچکی توانستند در مقام تماشاگر به این خواسته دست یابند. دیشب اینفانتیو به ذره بین نیاز داشت تا این اندک جمعیت را ببیند ولی دید و خوب هم دید که بالاخره فشار و زور می تواند سرسخت ترین موانع را بشکند. اما نگرانی هایی وجود دارد که با رفتن اینفانتیو زیرساخت ها هم با او بروند. تفکر پدرسالارانه سرسختانه و متعصبانه بار دیگر در برابر دختر و پسر قد علم کند و دختران مشتاقش را به «اندرونی» بفرستد و پسرانش را همچون همیشه از لذت و تفریح لبریز کند. می گویند که از دیوار برلین هم روز اول همه عبور نکردند ولی سوال این است کسانی که عبور کردند از چه شاخصه هایی بهره مند بودند؟ حالا که قرار است رفتن به ورزشگاه هم مثل رفتن سینما، تئاتر، پارک، کلاس زبان و هزاران فعالیت اجتماعی برابری را تجربه کند، لطفا دست از گزینشی کردن این تجربه بردارید.

نویسنده: افسون حضرتی