پایان کار پرسپولیس در لیگ قهرمانان آسیا یک پایان همراه با جشن و سرور نبود. یک پایان همراه با اشک و آه هم نبود. هواداران پرسپولیس بازی به بازی با این تیم حرکت کردند و از کشورهای آسیایی گذشتند و همچون یک سفر پر ماجرا و در نهایت تلخ تاریخی شاهد خالی شدن این تیم از بازیکن بودند. مثل یک جنگ که گردان می رود، نفر بر می گردد. در بازی نهایی جایی که پرسپولیس باید جام را بالا می برد مثل یک دونده بی نفس و خسته، برید و سُر خورد و افتاد ولی نباخت. اما موازی با این دیدار، فدراسیون فوتبال و صدا و سیما مثل همیشه بازنده شدند. انتخاب گزینشی و قطره چکانی حضور زنان در ورزشگاه همچنان ترفندی برای فدراسیون فوتبال است تا به فشارهای جهانی نشان دهد که «بله نمی بینید زنان در ورزشگاه هستند؟ جناب اینفانتینو آن نقطه کوچکی را که مثل یک پونز روی نقشه بزرگ نصب شده می بینید؟ زنان فوتبال دوست ما هستند که از دستشان عاجزیم. ولی ما رِند تریم. در طول 90 دقیقه یک لحظه هم از قاب تلویزیون نشان شان نمی دهیم تا همچنان در بایکوت باقی بمانند.» دخترانی هم که با لباس محلی قرار بود مراسم توزیع مدال ها را انجام دهند پشت یک دیوار دفاعی مردانه، پنهان شدند تا در «پستوی مدرنی» که حضور داشتند تنها دستشان را دراز کنند و مدالی تحویل دهند. سرمربی تیم ملی هم بازنده این دیدار بود. کیروش به گفته مزدک میرزایی افتخار نداد امروز به تهران بیاید تا در کنار سران فوتبال ایران و جهان جلوس نماید. سکاندار «شمشیر از رو بسته» تیم ملی هر روز از دلهای مردم دورتر می شود و به اندک دوستان رسانه ای که دارد دلخوش است، چون آنها همه جوره لج و لجبازی ها و تندی هایش را توجیه و جمع و جور می کنند. نفس پرسپولیس روزی برید که طارمی و طاهری و شرکا شاخه حیاتی این تیم را با خیال راحت بریدند و چه خوش شانس و خوش اقبال بودند که نه محاکمه ای، نه جریمه ای، و نه توبیخ و تنبیهی برایشان در نظر گرفته نشد. راه «خیریت» را در پیش گرفتند تا نامشان همطراز با شرافتی نداشته برابری کند. امشب هم مثل شبهای گذشته آسوده بخوابید، مبادا لحظه ای عذاب وجدان به سراغتان بیاید، مبادا برای ثانیه ای نجابت برانکو و همکارانش را به یاد آورید، مبادا به رباط های صلیبی که از فشار مسابقات پای هم تیمی های سابق تان را زیر تیغ می برد اندوهگین شوید، آسوده و راحت بخوابید و خوابهای طلایی ببینید چرا که پرسپولیس بیدار است.

نویسنده: افسون حضرتی