بحث ورود زنان به ورزشگاه ها، حرف تازه ای نیست. اینکه نیمی از جمعیت کشور یک مطالبه به حق دارد ولی به آن نمی رسد بیشتر شبیه یک «قالی نخ نما» شده است که علیرغم کهنگی، نو بودن خود را از دست نمی دهد. اما دلیل انتخاب گزینشی زنانی که مسیر آزادی برای آنها همیشه هموار است چیست؟ فلان سلبریتی که با فلان بازیکن تیم ملی عکس دارد و در تمامی «ایونت»ها از حضور مبارک ملی پوش محترم استفاده می کند چه فرقی با دختری دارد که برای اولین بار می خواهد وارد ورزشگاه پیر شهر شود؟ خانم سلبریتی یا کارمندان فدراسیون فوتبال واجد چه ملاک و معیاری برای این گزینش هستند؟ با چه متری آنها می توانند وارد ورزشگاه شوند؟ آیا هواداران مردی که تمام «ندانم کاری» های مسوولان ورزش در راه این مطالبه بر سر آنها شکسته می شود با حضور چهره های سینما و ورزش خویشتن داری به خرج می دهند؟ زیرساخت هایی که فدراسیون فوتبال از آنها نام می برد که هیچ وقت برای حضور زنان مهیا نیستند و مهیا هم نمی شوند برای چهره های گزینشی همیشه مهیا هستند؟ چرا این زیرساخت ها برای زنان خبرنگار فراهم نیست؟ می دانید چرا من که خبرنگار ورزشی هستم جایی در بین زنان دیروز نداشتم؟

 چون من یک سلبریتی نیستم. چون من در صفحات اجتماعی ام به جای عکس افتتاحیه و جشن تولد و اکران خصوصی فلان فیلم و نمایش مانتوهای گرانقیمت و عکس های دسته جمعی با اهالی ورزش و فوت کردن شمع کیک تولدم، از دغدغه های جهان امروز می نویسم. چون کسی عکس مرا جایی ندیده، من چهره ای بزک شده و تغییر شکل داده با چندین عمل جراحی ندارم که نور فلاش دوربین ها همیشه همراهم باشد. من از دنیای مجازی ام برای «شوآف» و همنوایی های سیاسی استفاده نمی کنم. من نقاد تیم ملی و برخی از بازیکنانش هستم اما سلبریتی ها هر خوراک فوتبالی را که رسانه ها به خوردشان بدهند حتی «بیات و شب مانده» هم باشد می خورند تا از «تک و تاب» نیفتند. دیروز جای من و همکارانم در ورزشگاه خالی بود. ولی در عوض خیلی ها عکس سلفی گرفتن و از احساس خود گفتند که چقدر آزادی زیبا است و تیم ملی هم با بولیوی نه چندان مطرح چه شاهکاری خلق کرد. راستی کسی از دوستان سلبریتی نپرسیده که آیا «منقلب» شده اند؟ دست فیفا درد نکند که این بار هم کمک کرد تا کلکسیون عکس دوستان کامل تر شود.

نویسنده: افسون حضرتی