فقط بزن زیرش بهترین همه ماحصل بازی بزرگ سال بود. خسته کننده و ملال آور. متاثر از تمامی واقع اجتماعی، اقتصادی و سیاسی. البته آذری جهرمی وزیر ارتباطات که به اتفاق آقازاده در جایگاه ویژه از نزدیک بازی را تماشا می کردند گفتند که «بازی هر جفت تیم ها را پسندیدم. 15 دقیقه ابتدایی نیمه اول خوب بود، اما بعد از آن بازی سرد شد. در نیمه دوم نیز 20 دقیقه ای از بازی دو طرفه بود، اما در دیگر دقایق چنگی به دل نزد.» حالا اینکه چرا جناب وزیر از 90 دقیقه مسابقه تنها 35 دقیقه را خوب ارزیابی می کنند و بقیه آن را پِرت می دانند ولی می گویند آن را پسندیده اند معلوم نیست؟ از آنجا که سیاسمتداران در ایران نمی توانند نظرات صریحشان را درباره طرفداری از تیمی اعلام کنند ایشان هم مجبور شدند یکی به میخ بزنند یکی به نعل. بازی زیبایی نبود یعنی اصلا در قد و قواره های یک بازی حرفه ای نبود. حتی پرسپولیس هم که با این برد به صدر جدول رسید نتوانست هوادارانش را راضی کند. تکلیف استقلال و شفر هم که مشخص است. شش بازی بدون برد و 400 دقیقه گل نزدن برای تیم بزرگی مثل استقلال اسفبار است. اما فاجعه این بازی کسل کننده و بی روح را باید به پای سوء مدیریت مدیران دو باشگاه نوشت که دستی دستی استقلال و پرسپولیس را در گرداب سختی ها و نگرانی ها انداخته اند. پرسپولیس که از یک فاجعه مدیریت ضربه خورده و ترکش های آن هنوز ادامه دارد، استقلال هم که تیم منسجم سال گذشته اش را متلاشی کرد تا متکی به بازیکنانی باشد که هنوز توانمندی آنها در هاله ای از ابهام و سردرگمی است. دود بی لیاقتی مدیران هم در نهایت به چشم هواداران فوتبال می رود. هوادارانی که زیر بار مشکلات کمر خم کرده، خود را به ورزشگاه می رسانند تا تنها دلخوشی شان دیدن یک مسابقه جذاب باشد که آن هم اتفاق نمی افتد. دربی تهران نشان داد که فوتبال هم علیرغم چرخه اقتصادی که همگان تصور می کنند در آن چرخش خوب می چرخد بی تاثیر از بازخوردهای اجتماعی نبوده است. دربی 88 یا 89 بدون گل به پایان رسید. همه کلافه و خسته از بی نظمی که در زمین حاکم بود. حتی گزارشگر بازی هم ترجیح می داد کنداکتور هفته آینده شبکه سوم را اعلام و رزومه کاری اش را مرور کند. شفر هم که جا پای منصوریان گذاشته و با «شو آف» هایی که کنار زمین اجرا می کند زیبایی های بصری مسابقه را بیش از پیش کاهش می دهد. مدیران فوتبال؛ حداقل یک لطف در حق تماشاگران این مسابقه بکنید، لذت این بازی را از آنها نگیرید.

نویسنده: افسون حضرتی