سردار آزمون هم در نوع خودش رفتارهای جالبی دارد. اینکه او برای بودنش در تیم ملی خودسرانه تصمیم می گیرد، اما با مربی بد قلق تیم ملی رابطه خوبی دارد، رفت و برگشتش به تیم ملی را منوط به بودن کیروش می داند، سوارکاری و فیلم دیدن در سینما را به حضور در اردوی تیم ملی ترجیح می دهد نشانه هایی از  سرکشی های پنهانی است که پشت 23 گل ملی اش مخفی شده اند که نه کسی می بیند و نه کسانی می خواهند که ببینند و اجازه هم نمی دهند که سایرین ببینند. همیشه فکر می کردم او می تواند جایگاه علی دایی در تیم ملی را از آن خود کند، اما هر چه که جلوتر رفت تفاوت های فنی و حرفه ای او با علی دایی بیش از پیش مشخص شد. بازیکنی که می توانست حداقل بیش از یک دهه در فوتبال ملی بدرخشد، جنگ لفظی با دکتر مسعود خلیلی رییس فدراسیون سوارکاری در مورد دوپینگی بودن یا نبودن اسب هایش، حضور در اکران خصوصی فیلمی به کارگردانی بهاره افشاری، استوری های عجیب و غریب با آدم های عجیب و غریب را به فوتبال حرفه ای ترجیح داد. سردار آزمون نمونه بارز یک بازیکن آماتور است. از همان آماتورهای که فوتبال ایران در طول تاریخ به وفور دیده و باز هم خواهد دید. آماتورهایی که حتی تغییر مکان و جغرافیا و لیگ های خارجی هم نمی تواند در باورها و سبک آنها نفوذ کند. بازیکنانی از این دست آنقدر در مقابل تغییر مقاومت ناپذیر هستند که در نهایت این خودشان هستند که از گردونه خارج می شوند. در تفکرات و اندیشه های آزمون فوتبال حرفه ای نقش نبسته است.

 در واقع او هیچ نقشه و پلانی برای فوتبال حرفه ای تصور نکرده است. آزمون بعد از بازی های تیم ملی گریه می کند که به خاطر فحاشی های مردم از فوتبال ملی کناره گیری می کنم ولی بعد شرط و شروط می گذارد که اگر کیروش! تو باشی من هم بر می گردم. نگاه او هم به تیم ملی مثل نگاه مربی محبوبش نگاه ارباب – رعیتی است. نگاهی از جنس تحقیر جماعتی صاحب شعور که فقط در مقابل یکسری رسانه هایی با قدرت کاذب، مسخ شده توان استفاده از شعورشان را ندارند. آزمون به جای گریه در مقابل دوربین تلویزیون باید خودش را بسازد. معمولا این گریه ها دل هیچ مخاطبی را به درد نمی آورد، چون بیش از آنکه شبیه اشک ندامت باشد شبیه جلب توجه و خودنمایی است. ریشه های بازیکن سالاری آنقدر در فوتبال ایران ریشه دار و عمیق است که هیچ مربی ای نمی تواند این آفت را بخشکاند. حتی کیروش هم با هزاران شمشیری که به نظرش بر بدنه بازیکن سالاری فرود آورد، و نمایشی از قدرت و اقتدار نشان داد، نتوانست در مقابل سردار آزمون همان رفتاری را داشته باشد که پیش از این با دیگر بازیکنان سرکش داشت. چرایی این موضوع مشخص نیست. اما کرنش و دور زدن قوانینی که کیروش برای فوتبال ملی تعریف کرده و همه را از دم تیغ می گذارند گویای حقایقی است که ما می فهمیم ولی بهتر است که سکوت کنیم!

نویسنده: افسون حضرتی