این روزها تصویری از محسن مسلمان منتشر شده که او را در حال مصرف قلیان در یک مکان عمومی نشان می‌دهد. حالا دیگر حسابش از دست تیفوسی‌های فوتبال هم در رفته و کسی نمی‌داند این دقیقا چندمین عکس لو رفته از مسلمان با قلیان است. نکته ویژه این یکی اما، بی‌خیالی و فراغ بال باورنکردنی هافبک ذوب‌آهن است. این روزها که عالم و آدم، از بچه 8‌ساله تا پیرمرد 80ساله مجهز به گوشی‌های هوشمند موبایل با قابلیت ثبت تصاویر باکیفیت هستند، مسلمان آسوده و آسان روی تخت لم داده و قلیانش را می‌کشد. پیام چنین رفتاری شاید این باشد:«همینی که هست؛ مثلا می‌خواهید چه کارم کنید؟» مصرف قلیان قطعا سودمند نیست، اما شهروندان عادی اگر این کار را می‌کنند، حداقلش این است که برای حفظ سلامتی ریه‌های‌شان با هیچ باشگاهی قرارداد میلیاردی نبسته‌اند. اینکه چنین قراردادی ببندی و بعد در زمین نای دویدن نداشته باشی، نوعی بی‌تعهدی و کم‌فروشی است. این هم که به جای چاردیواری خانه، قلیانت را در انظار عمومی چاق کنی، اوج بی‌پروایی و بی‌تفاوتی‌ات را نشان می‌دهد؛ یک خبر بد برای باشگاهی که با هزار امید و آرزو چنین بازیکنی را در اختیار گرفته است.

این روزها شاید محسن مسلمان بهترین بازیکن برانکو باشد. او ناخواسته طوری پرچم پروفسور را بالا برده که تندروترین منتقدان مربی کروات هم کم آورده‌اند و حداقل در ماجرای حذف مسلمان حق را به او می‌دهند. روزهایی که محسن در پرسپولیس نیمکت‌نشین بود، خیلی‌ها به منتقد برانکو تبدیل شده بودند و حتی این مربی را به کینه‌توزی متهم می‌کردند. شاید حتی کسب عنوان قهرمانی زودرس هم باعث نشد پرونده این انتقادها بسته شود؛ چه اینکه در بازی پایان فصل با سپیدرود، 80هزار نفر به شیوه ایسلندی مسلمان را تشویق کردند تا برانکو ناچار شود حداقل برای خداحافظی نیم‌ساعت به او بازی بدهد. آخر همین مسابقه اما آن فایل تصویری ناخواسته از هتاکی به برانکو روی لایو مسلمان بیرون آمد و این انگار آغاز راه برائت پروفسور بود. مسلمان به ذوب‌آهن رفت و حداقل تا اینجا نتوانسته از نظر فنی چیز خاصی به این تیم اضافه کند. امید نمازی تنها 3هفته بعد از شروع فصل از مسلمان خواست جنب‌وجوش بیشتری در زمین مسابقه داشته باشد و کمی بعدتر هم مدیرعامل باشگاه یک کامنت کنایه‌آمیز در اینستاگرام مسلمان نوشت. حالا اما تصویر قلیان‌کشی او لو می‌رود؛ آن هم 24ساعت قبل از حذف خانگی ذوب‌آهن در نخستین گام جام حذفی.

به این ترتیب صابون حواشی محسن به تن مدیران ذوب‌آهن می‌خورد، آن هم پیش از آنکه طعم نخستین پاس گل او را بچشند. این شاید سزای باشگاهی باشد که مدت‌ها برای دریافت حق رشد مسلمان از پرسپولیس زمین و زمان را به هم دوخت، اما یادش رفت که این «رشد» باید شامل جنبه‌های حرفه‌ای و اجتماعی زندگی یک بازیکن هم می‌شد. مسلمان این روزها همه پاس گل‌هایش را جلوی برانکو می‌اندازد؛ مردی که حالا دیگر اگر از نظر فنی هم جای خالی محسن در تیمش احساس شود، بعید است مورد ملامت قرار بگیرد.