پرونده هجدهمین دوره بازیهای آسیایی جاکارتا – پالمبنگ امروز در اندونزی بسته شد. کشوری که بیش از نیم قرن پیش یعنی در سال 1962 میزبانی این رقابتها را عهده دار بود. کشوری که تلاش می کند میزبانی بازیهای المپیک و پارالمپیک تابستانی 2032 را در این مقطع از تاریخ ورزش که همه کشورهای توسعه یافته از میزبانی رقابتهای سنگین سر باز می زنند و جا خالی می دهند به دست آورد. اما ما کجای ورزش آسیا قرار داریم؟ آیا باید به رتبه ششمی که از جاکارتا با خود به ایران آوردیم دل خوش باشیم؟ آیا می توانیم ششمی را به گردن میزبان رقابتها بیندازیم که رشته بومی «پنچاک سیلات» را به این دوره اضافه کرد تا عنوان چهارمی را از آن خودش کند حمله کنیم؟ چرا مسوولان کمیته ملی المپیک به دنبال شکایت به شورای المپیک آسیا (IOC) برای ورود این رشته به بازیهای جاکارتا هستند؟ اگر مسوولان کمیته ملی المپیک عصبانی اند که حقی خورده شده چرا 9 ورزشکار این رشته را به مسابقات اعزام کردند؟ نگاهی به عملکرد کاروان ورزشی ایران خیلی ریزه کاری ها و مشکلاتی را که در لایه های درونی ورزش دفن شده اند عیان می کند. رشته هایی که برای ورزش هزینه های سنگین داشت بدون هیچ دستاوردی. مثلا در پاراگلایدر عنوان دهمی را کسب کردیم، در کوراش حذفی های زیادی داشتیم، در سامبو هم دست کمی از کوراش نداشتیم، جوجیتسو هم در همین مسیر حرکت کرد. در سوارکاری رتبه سیزدهم را در جمع 17 تیم بدست آوردیم و در سوارکاری انفرادی هم رتبه های بیستم، چهل و ششم، پنجاه و دوم و پنجاه و نهم!! را برای خود ثبت کردیم. وضعیت در شنا هم اسفبار است، عناوین بیست و دوم و بیست و ششم قابل دفاع نیست و گفتن جمله کلیشه ای «چیزی از ارزش های ما کم نمی شود» عذر بدتر از گناه و انجام وظیفه ای است که مسوولان فدراسیون های مربوطه برای دور زدن مساله به زبان می آورند. بضاعت پرچمداران ایران _ الهه احمدی و ندا شهسواری _ یک رتبه هفتمی در تفنگ بادی 10 متر، و حذف از رقابتهای تنیس روی میز بود. 

نه افکار عمومی را فریب دهید نه در باد مدال های گرفته شده بخوابید. در ارزش و شایستگی ورزشکارانی که توانستند 62 مدال در مجموع کسب کنند تردید نیست. اما ما کاروانی نزدیک به 400 ورزشکار راهی مسابقات کرده بودیم که فقط یک ششم آنها به مدال رسیدند. در بخش زنان هم در بوق و کرنا کرده اید 17 مدال گرفتیم و رکورد شکنی شده تمامی مدال ها نقره و برنز هستند. تنها یک مدال طلا آن هم در کاناپولو بدست آمد که در این دوره به طور آزمایشی شرکت کرده بود و مدال آن در جدول مدال ها لحاظ نشد و در کبدی فقط توانستند یک مدال تیمی کسب کنند. لطفا چهارمی «فرانک پرتو آذر» در دوچرخه سواری را که زنجیر دوچرخه اش پاره می شود و از مسابقه عقب می افتد طلا یا نقره و برنز تصور نکنید. حذف زهرا نعمتی را به زور به گردن خودش نیندازید، «ادا و اطوار» کیانوش رستمی در «مردانگی سنجی» مسوولان ورزش را با مدال های گذشته اش مقایسه نکنید. کار اشتباه، اشتباه است. و در نهایت واقع بین باشید. جایگاه ما در آسیا و در رقابت با قدرت هایی همچون چین، ژاپن، کره جنوبی، و کشورهایی از آسیای میانه که هنوز رگه هایی از ورزش قدرتی و محکم شوروی در ساختار آنها پیدا می شود همین رتبه ششمی و پنجمی است. منصفانه به داستان اندونزی نگاه کنید. اگر به «پنچاک سیلات» معترضید الان وقت اعتراض نیست چون 9 ورزشکار این رشته اعزام شدند و الان که رتبه چهارم را از دست داده ایم شاکی شده اید. زمان این اعتراض حداقل سال گذشته بود. به تیم ملی امید و خفت شکست برابر میانمار و در نهایت حذف آنها بتازید، به شنا که پایه ورزش های دیگر است نگاه کنید و ببینید شناگران در پرش و شیرجه هیچ جایگاهی نداشتند از رتبه های بیست و چندم بالاتر نیامدند، به «طمطراق» سوارکاری نگاه کنید که در درساژ هم که ورزشکار ما مقیم ایران نیست نتوانستیم رتبه تک رقمی بدست آوریم. لطفا برق 20 مدال طلا کسی را کور نکند. اساس ورزش را بار دیگر بازنگری کنید.

نویسنده: افسون حضرتی