ورزش همیشه چهره های عصیانگر به خود دیده است. شاید در نگاه اول به نظر برسد که فوتبال یک ورزش هیجانی است که به دلیل برخوردهای مکرر بازیکنان با یکدیگر حاشیه ها و تنش های آن بیشتر است. اما اگر ذره بین واقع بینی را روی سایر رشته ها بگیریم ورزشکاران عاصی و شاکی بسیاری در هر گوشه دنیای ورزش بتوان پیدا کرد. یک روز با مصطفی کارخانه مصاحبه می کردم حرفمان به حاشیه های موجود در فوتبال رسید. کارخانه معتقد بود والیبال به دلیل عدم برخورد بازیکنان دو تیم با یکدیگر از این مساله مبری است. اما در همین والیبال که درخشش آن «دولت مستعجل» بود، بازیکن سالاری پدیده رایجی است. حرف و حدیث های بسیاری از درون والیبال به بیرون درز پیدا می کند که فلان بازیکن سرشناس در تصمیمات مربیان و مسوولان والیبال حرف اول و آخر را می زند. امروز در بازیهای آسیایی اندونزی نمونه دیگری از عاصی گری و عصیان را شاهد بودیم. کیانوش رستمی بدون مدال دست خالی اندونزی را ترک می کند. او زمانی باخت که پس از طلای المپیک در برابر دوربین تلویزیون قرار گرفت و با لحنی طلبکارانه گفت که این مدال حاصل زحمات خودم هست نه مربی. پروژه ناکامی های او از همانجا آغاز شد. روز انتخابات کمیسیون ورزشکاران کمیته ملی المپیک رستمی با تبختر و تکبر بسیار پس از ساعت رای گیری به آکادمی ملی المپیک آمد و مسوولان برگزاری انتخابات سرمست از اینکه «کیا» آمده به راحتی قانون رای گیری را زیر پا گذاشتند. حدود یکسال از انتخابات تشریفاتی و فرمالیته کمیسیون ورزشکاران کمیته ملی المپیک گذشته اما هیچ خبری از فعالیت های آن نیست.